[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Otom jest wci¹¿ jeszcze najbogatszy i najbardziej zazdroœci godny - ja,najbardziej samotny! Gdy¿ ja mia³em was przecie, zasiê wy macie mnie jeszcze:powiedzcie¿, komu pad³y, jako mnie, takie jab³ka ró¿ane z drzewa?Otom jest wci¹¿ jeszcze waszej mi³oœci dziedzicem i œwiatem jej ca³ym, kuwaszej pamiêci kwitn¹cy w barwiste, dziko wzros³e cnoty, o wy serdecznieumi³owani!O, wszak my stworzeni byliœmy do blizkiego wspó³¿ycia, wy mi³e, dziwne cuda; bonie jako ptactwo p³ochliwe zbli¿acie siê ku mnie i ku mojej ¿¹dzy, - szliœcie,jako id¹ ¿a³obnicy ku ¿a³obnikowi!Ku wiernoœci niez³omnej stworzeni byliœcie jako i ja, i ku tkliwymwiecznoœciom: mam¿e was teraz wedle sprzeniewierzeñ waszych zwaæ, boskie wywejrzenia i mgnienia: otom nie nauczy³ siê jeszcze innych dla was imion.Zaprawdê, za wczeœnie pomarliœcie mi, zbiegowie pierzchliwi.Wszak¿e ani wyodbiegliœcie mnie, anim ja was nie opuœci³: bez winy jesteœmy wobec siebie wsprzeniewierzeniu swojem.Aby mnie zabiæ, duszono was, ptaki œpiewaj¹ce mej nadziei! Ku wam, umi³owaniumemu, pada³a zawsze strza³a z³oœliwoœci, aby w me serce trafiæ!I trafia³a przecie! Wyœcie to wszak byli zawsze mego serca mi¹¿sz¹, w³adaniem iobezw³adnieniem mojem: dlatego te¿ umrzeæ musieliœcie za m³odu - i nazbytwczeœnie!W coœ najboleœniej wra¿liwego ze wszystkiego, com posiada³, miotano strza³y:wyœcie to byli, wy, których naskórek jest jako puch wra¿liwy, lub jak ówuœmiech, co od jednego spojrzenia zamiera!Lecz to s³owo chcê wrogom swoim rzec: czem¿e s¹ wszystkie morderstwa ludzkiewobec tego, coœcie mnie uczynili!Rzecz gorsz¹ uczyniliœcie mi, niŸli wszystkie morderstwa ludzkie; rzeczniepowetowan¹ odebraliœcie mi: - wam to mówiê, wrogowie moi!Zmordowaliœcie mi mej m³odoœci oblicza i umi³owane cuda! Rówieœnikówdzieciêctwa odebraliœcie mi, te b³ogiej pamiêci duchy! Im ku pamiêci sk³adamten wieniec i kl¹twê tê.Tê kl¹twê na wasze g³owy, wrogowie moi! Wyœcie to wszak uczynili m¹ "wiecznoœæ"kruch¹, jako glina, co pêka w mroŸn¹ noc! Zaledwie jako olœnienie boskich oczunawiedzi³o mnie ono, - jako oka mgnienie!Temi s³owy mówi³a raz w dobr¹ godzinê ma czystoœæ: "boskimi niechaj mi bêd¹wszystkie istoty".Wówczas opadliœcie mnie brudnymi upiory; och, dok¹d¿e pierzch³a owa dobragodzina!"Dnie wszystkie niech mi uœwiêcone bêd¹" - mawia³a niegdyœ m¹droœæ mejm³odoœci: zaprawdê, radosnej m¹droœci to mowa!Lecz wówczas ukradliœcie mi, wrogowie, me noce, aby je zaprzedaæ mêcebezsennej: och, dok¹d¿e pierzch³a owa m¹droœæ radosna?Po¿¹dliwie wygl¹da³em niegdyœ z ptasich polotów znaków szczêœcia na niebiewró¿ebnych: wonczas wywiedliœcie mi w poprzek drogi potwora - sowê ohydn¹.Och,dok¹d¿e pierzch³o me tkliwe pragnienie?Œlubowa³em niegdyœ wyrzec siê wszelkiego wstrêtu: i oto zamieniliœcie mychblizkich i najbli¿szych we wrzody ropne.Och, gdzie¿ siê podzia³anajszlachetniejsza ma obiata?Jako œlepiec szed³em niegdyœ b³ogos³awionemi drogi: wonczas rzucaliœcieplugastwa œlepemu na drogê: i oto obmierzi³ sobie stare œcie¿ki œlepca.A gdym najciê¿sz¹ rzecz czyni³ i swych przemo¿eñ zwyciêstwa œwiêci³:zdzia³aliœcie tako, i¿ ci, których mi³owa³em, zwodziæ jêli, i¿ im to sprawiamja ból najdokuczliwszy.Zaprawdê, takiemi by³y zawsze zdzia³ywania wasze: zatruwaliœcie mi ¿Ã³³ci¹ menajlepsze miody i pilnoœæ mych pszczó³ najskrzêtniejszych.Memu mi³osierdziu nasy³aliœcie zawsze najbezczelniejszych ¿ebraków; wokó³ mejlitoœci czyniliœcie zawsze nat³ok nieuleczalnie bezwstydnych.I takookaleczyliœcie m¹ cnotê na jej w³asnej wierze.A gdym sw¹ najwiêksz¹ œwiêtoœæ na ofiarê z³o¿y³, wasza "pobo¿noœæ" do³o¿y³aczemprêdzej swych t³ustych datków: tak, ¿e w wyparach waszych t³uszczy zdusi³asiê ma ¿ertwa najœwiêtsza.I zatañczyæ chcia³em niegdyœ, jakom nigdy jeszcze nie tañcowa³: poprzezwszystkie nieba w tan pójœæ chcia³em.Wówczas podmówiliœcie najdro¿szego miœpiewaka.I oto wszcz¹³ pieœñ ohydn¹, zahucza³a mi ona w uszach, jako g³uchy róg!Œpiewaku morderczy! z³oœliwoœci narzêdzie! ty najniewinniejszy! Otom sta³ ju¿ wpogotowiu do najlepszego tañca: zamordowa³eœ nut¹ swoj¹ me zachwytliwenatchnienie [ Pobierz caÅ‚ość w formacie PDF ]