[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Gór� p�dzi�y strz�py chmur gnane ostrym wiatrem od wschodu.Drzewca nigdzie wpobli�u nie by�o wida�, lecz gdy Merry i Pippin k�pali si� w muszli przedgrot�, us�yszeli jego pomruk i piosenk�, a wkrótce i on sam ukaza� si� na�cie�ce mi�dzy drzewami.- Hm, hu, ho! Dzie� dobry, Merry, dzie� dobry, Pippinie! - hukn�� na ich widok.- Zaspali�cie.ja tymczasem zd��y�em ju� od rana przej�� dobrych par�setkroków.teraz napijemy si�, a potem pójdziemy na Wiec.Nape�ni� dla nich kubki czerpi�c z kamiennej st�gwi, lecz teraz z innej ni�poprzedniego wieczora.Smak napoju tak�e by� inny, bardziej jak gdyby ziemny,pokrzepiaj�cy i syc�cy jak jad�o.Gdy hobbici siad�szy na brzegu �o�a popijalii zagryzali okruchami lembasów - raczej z rozs�dku tylko i zwyczajuuzupe�niaj�c w ten sposób �niadanie, bo nie czuli g�odu - Drzewiec sta�pod�piewuj�c jak�� pie�� entów czy mo�e elfów, w ka�dym razie w niezrozumia�ymj�zyku, i spogl�da� w niebo.- Wysoko to na ten Wiec? - o�mieli� si� zapyta� Pippin.- Co? Na Wiec? - odpar� Drzewiec obracaj�c si� ku niemu.- Wiec to nie góra,ale zgromadzenie entów, zreszt� rzadko teraz ju� zwo�ywane.Ale do�� du�owspó�braci obieca�o si� stawi�.Spotkamy si� tam, gdzie zawsze dawniejwiecowali�my, w Zakl�tej Kotlinie - jak j� ludzie nazwali.Le�y ona na po�udniest�d.Musimy zd��y� na miejsce, nim s�o�ce dojdzie do po�owy nieba.Wkrótce te� ruszyli w drog�.Drzewiec, tak samo jak poprzedniego dnia, wzi��hobbitów na r�ce.Od bramy �ródlanej Sali skr�ci� w prawo, przeskoczy� strumie�i pomaszerowa� na po�udnie trzymaj�c si� podnó�y wysokich, stromych wzgórz, zrzadka poros�ych drzewami.Wy�ej na ich stokach wida� by�o k�py brzóz ijarz�bin, a ponad nimi ciemny, pn�cy si� ku szczytom bór �wierkowy.Po niejakimczasie Drzewiec spod wzgórz zboczy� w g�sty las: tak wysokich, roz�o�ystych iskupionych w zbit� mas� drzew jeszcze hobbici nie widzieli.Zrazu ogarn�a ich duszno��, podobnie jak wówczas, gdy po raz pierwszyzag��bili si� w las Fangornu, lecz tym razem szybko odzyskali oddech.Drzewiecnic do nich nie mówi�.Nuci� sobie co� pod nosem w zamy�leniu, s�ów jednakhobbici nie mogli rozró�ni�; brzmia�o to jakby: bum, bum, rumbum, bur, bur,bum.i tak w kó�ko, tylko ton i rytm zmienia� si� ustawicznie.Od czasu doczasu zdawa�o im si�, �e s�ysz� z g��bi lasu odpowied�, pomruk czy dr��cy g�os,dochodz�cy jak gdyby spod ziemi czy mo�e z koron li�ci nad ich g�owami, a mo�ez wn�trza pni.Drzewiec wszak�e nie zatrzymywa� si� ani nie odwraca� g�owy.Szed� tak do�� d�ugo; Pippin próbowa� liczy� entowe kroki, lecz bezpowodzenia, bo ju� po trzech tysi�cach, gdy Drzewiec nieco zwolni� tempa,straci� rachunek.Nagle ent stan��, opu�ci� hobbitów w traw�, podniós� do ustobie d�onie zwini�te w tr�bk� i zacz�� nawo�ywa� po swojemu.Pot�ne "hum,hum!" roznios�o si� basem niby g�os rogu po lesie i jakby echem odbi�o po�róddrzew.Z daleka, ze wszystkich stron zabrzmia�y w odpowiedzi; "hum, huum!" -wywo�ywane na ró�ne tony.Drzewiec usadowi� teraz hobbitów na swoich ramionach i ruszy� znowu, co chwilajednak przystaj�c i pomrukuj�c, a za ka�dym razem odpowiedzi dolatywa�y bli�szei g�o�niejsze.Wreszcie stan�li przed zwart�, nieprzeniknion�, jak si� zdawa�o,�cian� zieleni.tego gatunku drzew nigdzie dotychczas hobbici nie spotkali; nietraci�y na zim� listowia, rozga��zia�y si� tu� nad ziemi�, jakby od samychkorzeni, i kry� je taki g�szcz ciemnych, po�yskliwych li�ci, �e wygl�da�y jakogromne ostrokrzewy pozbawione cierni; po�ród ga��zek stercza�y sztywne p�dykwiatowe, z nabrzmia�ymi, oliwkowymi p�kami.Drzewiec skr�ci� w lewo i po kilku zamaszystych krokach dotar� do w�skiegoprzej�cia otwartego w tym olbrzymim �ywop�ocie.Bieg�a t�dy wydeptana �cie�ka,stromo opadaj�ca w dó� d�ugim, spadzistym zboczem.Hobbici zorientowali si�, �eDrzewiec niesie ich w g��b wielkiej kotliny, kr�g�ej jak miska, bardzoszerokiej i zakl�s�ej, otoczonej na kraw�dzi strzelistym, ciemnozielonym murem�ywop�otu.Kotlina by�a wys�ana mi�kk� traw� i bezdrzewna, tylko po�rodku, nasamym jej dnie, ros�y trzy pi�kne, smuk�e, srebrzyste brzozy.�cie�ka, któr�obra� Drzewiec, nie by�a jedyn� drog� do tego zak�tka; dwie inne wid�y odzachodu i wschodu.Sporo entów by�o ju� na miejscu, a wszystkimi trzema �cie�kami ju� nadci�ga�oich wi�cej.Wreszcie hobbici mogli im si� przyjrze� z bliska.Spodziewali si�,�e zobacz� gromad� sobowtórów Drzewca, tak do siebie podobnych, jak hobbit dohobbita - przynajmniej w oczach obcoplemie�ca - tote� zdumieli si� niezmiernie,stwierdzaj�c, �e z entami sprawa przedstawia si� zupe�nie inaczej.Ró�nili si�mi�dzy sob� tak jak drzewa; niektórzy - jak drzewa tej samej nazwy, którejednak inaczej wyros�y i ró�ne przesz�y koleje losu; inni - jak drzewaodmiennych gatunków, tak niepodobne jak brzoza do buka albo d�b do jod�y.Kilkus�dziwych brodatych entów przypomina�o drzewa bardzo stare, ale zawsze zdrowe ikrzepkie, �aden z nich jednak nie zdawa� si� tak wiekowy jak Drzewiec.Entowiewysokiego wzrostu, silni, zgrabni i g�adcy jak najm�odsze drzewka, byliniew�tpliwie m�odsi, lecz dojrzali.Dzieci, nowych p�dów, pró�no hobbiciwypatrywali w tej gromadzie.A przecie� zebra�o si� ju� ze dwa tuziny entów naszerokiej, trawiastej polanie i drugie tyle nadci�ga�o stokami kotliny.Wpierwszej chwili oszo�omi�a Meriadoka i Pippina przede wszystkim ta niezwyk�aró�norodno�� le�nego plemienia, mnóstwo rozmaitych kolorów, kszta�tów, sylwetekwy�szych i ni�szych, cie�szych lub grubszych w pasie, o d�u�szych lub krótszychramionach i nogach, o ró�nej te� ilo�ci palców u r�k i stóp: od trzech dodziewi�ciu.Paru zdawa�o si� najbli�ej spokrewnionych z Drzewcem i przypomina�obuki czy mo�e d�by [ Pobierz całość w formacie PDF ]