[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Stwosz nadawał ostateczne wykończenie artystyczne mniej doskonałym rzeźbom.Przy olbrzymich zaś figurach wchodzących w skład głównej grupy pomagał ojcu Stanko, obrabiając je z grubsza.Jakkolwiek złotnikiem i pozłotnikiem był z rzemiosła, miał uzdolnienie i do rzeźby i teraz jako tak zwany punktator wielce był przydatny w pracowni.Wawrzusiowi dawano do roboty czasem jakieś skrzydło anielskie, to znów podrzędne figurki, takie same, jakie wykonywali młodsi czeladnicy, a dopiero spomiędzy kilku jednakich, lecz niejednako dobrze wyrzeźbionych, wybierał Stwosz najlepsze; prawie zawsze wybór padał na pracę dwunastoletniego terminatora.Szczęściem dla chłopca, to wyróżnianie go tak pochlebne nie gniewało współzawodników, jakoś umiał ich od samego początku ująć swym pokornym obejściem; nigdy się nie chełpił ani ponad mniej zdolnych nie wynosił, a co najważniejsze, brał do swej izdebki roboty starszych towarzyszy, gdy który szedł bawić się do gospody lub hulać na weselu.Wawrzuś pracował wieczorami, a nazajutrz po niewyspanej nocy mógł sobie czeladnik drzemać ukradkiem przy warsztacie, robota na tym nie cierpiała.Figury świętych apostołów, Jakuba, Andrzeja, Piotra, Jana i Tomasza, były już gotowe.Stwosz namozolił się nad nimi kilkanaście miesięcy, ale też nawet sam, tak wiele wymagający od innych, a tak niezmiernie surowy sędzia własnej pracy, z zadowoleniem spoglądał na swe dzieło.Pewnego wieczora Wawrzuś zakradł się do pracowni, by korzystając z nieobecności mistrza, napatrzyć się do woli wspaniałym posągom pięciu apostołów.Pewny był, że mu nikt nie przeszkodzi; czeladź i uczniowie uciekali z szopy, skoro się tylko dzień ukończył, wcale im nie było pilno tam wracać; Stwosz wybrał się na pogawędkę do Kallimacha i zapowiedział żonie, by nań z wieczerzą nie czekała; Stanko.tego najmniej się można było spodziewać, bo wszystkie wolne wieczory spędzał u stryja Macieja.Miał tam żywy posąg do uwielbiania, czarnooką Jadwisię[398].Wprawdzie bliskie pokrewieństwo stało wielce na przeszkodzie małżeństwu, ale młodzi ufali, że prawdziwa miłość wszystko zwycięży, zwłaszcza że i ojcowie także sobie tego związku życzyli.Jakże się miał Wawrzuś oprzeć pokusie, gdy druga taka wyborna sposobność nieprędko się nadarzy! Powyciągał z kątów kaganki olejne, których kilkanaście zawsze było w pogotowiu na wypadek, gdyby mistrzowi przyszła chęć pracować w nocy.Zaświecił ze sześć, żeby widzieć jak najlepiej, i stanął sobie na podwyższeniu, przy świętym Piotrze.„Oj Boże, Boże.jak też to wyrobione! i włosy, i oczy, i zmarszczków po twarzy tyle!.staruszek widno[399] był.Albo i ta ręka! Cale[400] jak żywa.Ach, miłosierny Panie Jezu, dajże mi też choć za dziesięć lat.choć na podobę[401].Drugiego takiego mistrza chyba cały świat nie ma.Wielkie szczęście od Boga, żem jego uczniem.Gdyby nie ojciec Szymon.gdyby nie ksiądz kanonik.może bym gdzie zmarniał abo do złych ludzi przystał.Pójdę se teraz po schodach do świętego Jędrzeja.— A to co za światło w warsztacie? — dał się słyszeć głos z podwórza — wyście to ojcze? Matka mówili, że was nie ma.Wawrzek? Cóż ty tu robisz? Jeszcze ogień zapuścisz!— Stanko.bój się Boga, nie wydaj mnie!— Właśnie że poskarżę ojcu.Niechby gdzie, broń Boże, iskierka padła, tyle lat ciężkiej pracy ludzkiej, tyle kunsztownych dzieł poszłoby z dymem.Gadaj, po coś tu przylazł?— Chciałem się raz napatrzyć do sytości.— Mało ci dnia?— We dnie, przy mistrzu, nie śmiem.— No, dziękuj Bogu, żem ja wcześniej powrócił, a nie ojciec, boby krucho było ze skórą, gdyby cię tu przyłapił.— A ja sobie rachował, że i ty posiedzisz u stryjka.— E.byłbym siedział, a jakże; ino stryjnę głowa rozbolała i musiałem się wynosić.— Stanko, mójeś ty[402].— No, co?— Opowiedz mi, jak to ma być w ołtarzu, bom strasznie ciekawy.Że szafa zamykana, że małe obrazy dokoła, to wiem; ale co więcej? Co ci święci ludzie mają tam do roboty?— Zaraz ci dokumentnie wytłumaczę, żebyś rozumiał, jak się będzie ołtarz składało, co przedstawiają osoby i co to wszystko razem znaczy.Słuchaj więc [ Pobierz całość w formacie PDF ]