[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.— Przedewszystkiem, kochany Markusiu nie panujmy sobie.Czyż my to nie krewni?Przy tych słowach rzucił mu się na szyję.Uścisnął go parę razy, a potem biorąc go za rękę i gniotąc w swoich, mówił:— Mówmy sobie ty — mój Markusiu, jeżeli mnie kochasz.— Zgoda — mówmy ty.— Więc cóż chciałeś ?— Gdzie jest panna — panna — o! do licha jakże się pańska — te.twoja córka nazywa?— Mam ich trzy.— To wiem.Ale ta, co ze mną tańczyła?— A, Bibcia ?— Tak.gdzie ona jest?— Dla czego się pytasz ?— Chcę z nią tańczyć, koniecznie muszę z nią tańczyć.— Może ona z kim innym teraz tańczy.— To nic, odbiję, a muszę z nią koniecznie tańczyć.Ja taki.jak mi się coś nada, to gwałtem muszę mieć.Ja taki.A! idzie.Panno, panno — jakże ci — może jeszcze walca, co? No, jak mnie panna kocha.Porwał ją, nie pytając i pociągnął w taniec.Sędzia spojrzał za nimi zadowolony i zatarł ręce.— No, matka — rzekł do żony, która właśnie przechodziła do pań z półmiskiem mazurków — patrzno.— Co takiego?— Tarchała przylgnął do Bibci, że ani rusz ich rozłączyć.Już nasz.— A dziecko widział?— Nie jeszcze.Ten efekt na później zostawię.W tej chwili muzyka przestała grać.Tarchała tak się zapalił do tańca, że zaczął wołać głośno: fora, jeszcze, da capo — zapłacę — co chcecie zapłacę, tylko grać fort.W zapale zbliżył się do muzykantów i dobywszy z kieszeni kamizelki pomięty banknot, podał go najbliżej stojącemu skrzypkowi, który kiwnąwszy mu głową poufale, rzekł:— Dobry wieczór panu, panie Tarchała.Jakby mu w papę dał, tak go te słowa zmięszały; udał, że ich nie słyszał i zwrócił się coprędzej do środka sali, zapomniawszy zupełnie o tańcu.Przynajmniej nie napierał się już o walca, czekając aż sami od siebie co zagrają.Z kadrylem szło mu już ciężej, jak z walcem.Nie miał pojęcia o tym tańcu.Ale czegóż ludzie nie zrobią dla człowieka, który ma pieniądze? Wszystkie panny ofiarowały się uczyć go, on jednak wybrał Bibcię, do której w sprawach tańca nabrał szczególniejszego zaufania.I nie zawiódł się na niej, bo umiała słowami, oczyma, gestami, przykładem tak prowadzić go przez rozmaite figury kadrylowe z umiejętnością i cierpliwością woltyżerki, dresującej konia że Tarchale naprawdę się zdawało, iż to on sam już tańczyć umie.Zrobiwszy taki dobry początek, rozhulał się potem na dobre.Nieopuszczał już żadnego tańca, żadnej panny, hulał jak najęty, a w odpoczynkach wypijał sędziemu jeden po drugim kieliszku wina „dla kurażu" — jak się wyrażał z fantazyą.Dobry humor syna oddziałał i na matkę.Zaczęła się i ona bawić tem, że on się bawił; nie spuszczała prawie oczów z niego i radowała się, patrząc z dumą i radością, jako jej kochanego Markusia panny sobie rozrywały przy mazurze.A gdy raz dwie, czy trzy panny na raz zapędziły się wybrać go, to matka aż do łez się śmiała z uciechy, że jej dziecko ma takie szczęście do panien i zaczęła opowiadać najbliższej sąsiadce, pani poborcowej, że on od samego dziecka miał już takie szczęście do kobiet.W ferworze opowiadania o tem szczęściu Markusia omało się nie wygadała z panną Lipczyńską; ale w sam raz ugryzła się w język i urwała rozmowę.Po mazurze całe towarzystwo przeszło do kolacyi z przestrzeganiem rozumie się porządku i etykiety.Mniej więcej zachowano porządek, jaki był przy polonezie.Tarchałowę posadzono razem z cytrynową twarzą na pryncypalnem miejscu.Tarchała znalazł się sam, nie wiedząc jak obok Bibci, z czego się tak ucieszył, że miał ochotę wycałować ją za to po rękach, ale nie dopuściła do tego, reflektując go, coby ludzie na to powiedzieli.— A niech sobie mówią, co chcą.Mnie to jest alles eins.Tarchała, gdy chciał być bardzo elegancki, lubiał wtrącać niemczyznę, podobnie jak arystokracya nasza używa francuzczyzny do szpikowania polskiej konwersacyi.Pod tym względem Tarchała miał pańskie zachcianki.Nie mogąc się pozbyć natarczywości jego co się tycze całowania rąk, odłożyła tę rzecz na później, mówiąc to „później" tak zalotnie, z takiem obiecującem mruganiem oczów, że Tarchała mało się nie skręcił na stołku od niecierpliwości, że tego później na zaraz zmienić nie może [ Pobierz całość w formacie PDF ]