[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Tego jednak m³odzieniec niemóg³ ani nie chcia³ uczyniæ, wzdraga³ siê bowiem przed z³amaniem,przyrzeczenia, które da³ swoim pod przysiêg¹.Zel¿ony przez stryjaHenryka37, Dudo wróci³ do miasta, by dalej wojnê prowadziæ,i wci¹gn¹³ do spisku grafa Ekberta 38 oraz wielu wasali stryja.Na-stêpnie, wymkn¹wszy siê z miasta chy³kiem pod os³on¹ nocy wrazz ca³¹ za³og¹, zdoby³ prócz innych bardzo silnych grodów stolicêksiêstwa bawarskiego Ratyzbonê, któr¹ nazywaj¹ tak¿e Regensbur-giem, i wypêdzi³ z kraju ksiê¿nê Judytê wraz z synami.Ponadtousi³owa³ przekupiæ przez pos³Ã³w ksiêcia Teodoryka 39 i graf a Wich-mana 40, którzy w czasie, kiedy ojciec jego nadci¹ga³, gotowali muw pomop hufce wojenne, by zdobyæ wreszcie Moguncjê.Teodoryknie da³ siê wci¹gn¹æ, lecz Wichmana uda³o mu siê bez trudu zmiêk-czyæ i przekupiæ pochlebstwem.W miêdzyczasie król, zebrawszywojsko, wpad³ do Bawarii, lecz zasta³ bramy wszystkich grodówzamkniête, wobec czego spustoszywszy i spaliwszy okolice, zawróci³.7.W tych warunkach Dudo, zw¹tpiwszy o skutecznoœci oporuwobec ojca i króla, naj¹³ sajdacznych Awarów jako sprzymierzeñ-ców.Dowiedzia³ siê o tym szybko król i sprawiwszy szyki pod¹¿y³przeciwko rosn¹cym w si³ê nieprzyjacio³om.Lecz, niestety, inaczejwypad³o, ni¿ ktokolwiek móg³by przypuszczaæ.Awarowie bowiem,34 Konrad Czerwony, ksi¹¿ê Lotaryngii, 944—953.— 35 Wspomniany wy-¿ej, II, 5, Ludolf (Dudo).36 Thietmar poj¹³ fa³szywie wyraz gener u Widukinda (III, 13) jakodziewierz i za uczestnika spisku uwa¿a ksiêcia francuskiego Hugona Bia-vertitur; quem Beringerus cum duce Conrado subsequitur regisquegratiam urbe Augustana sua filiique deditione promeruit simulquereginae iram supplici venia placavit bonaque cum pace patriamrevisit.6.Rex autem Franciam regendo perlustrans latentes insidias,quae a filio generoque Hugone parabantur, comperit moxque eisper internuntios, haec ira dictante, mandavit, ut vel tanti facinorisauctores sibi mitterent vel se potestatis regiae inimicos pro certoscirent.Quos huiuscemodi legationi conivere nolentes collecto exer-citu usque in Magonciam persequitur, universis urbibus, quas natuspossedit, aut captis aut dediciis, hacque manu valida circumsepta,rebelles assiduo multum fatigavit bello.Datis tunc electis ex utra-que parte obsidibus, pater cum filio loquitur ac sui gratiam, si con-socios talia machinantes aperiret et sibi traderet puniendos, daturumspospondit.Hoc cum iuvenis facere nec posset neque voluisset, eoquod apud suos fidem cum iuramento polluere noluisset, a patruoconvitiatus Heinrico, urbem rebellaturus ingreditur Ekbertumquecomitem cum multis patrui militibus sibi associavit et, clam noctissilentio cum suis omnibus exiens, Ratisbonam, quae Reinesburg di-citur, Bawarii caput regni, cum urbibus munitissimis cepit, ductri-cem Iuthitam solum cum filiis ab his expellens finibus.Thiedricuminsuper ducem ac Wigmannum comitem in presidium ad Magontiamdenuo possidendam arma commoventes, patre se subsequente, pe-cunia per legatos amovere temptans, Thiedrico nequaquam asspi-rante, Vigmannum blandiciis delinitum celeriter corrupit.Interimrex parata in expeditionem militia Bawariam petens, clausis sibiomnibus murorum portis, eadem regione depopulata atque combustarediit.7.Tunc Dudo patri suimet ac regi resistere desperans Avares pha-retratos conduxit in socios; quod regem protinus non latuit.Nam-que cum signis militaribus obviam pergit inimicis insurgentibus;sed aliter ei, quam quisquam ratus sit, pro dolor! evenit.Hii siqui-³ego, który by³ ¿onaty z siostr¹ Ottona I Jadwig¹.W rzeczywistoœci cho-dzi³o o ziêcia Ottona, tzn.Konrada Czerwonego, jak to przedstawi³ Wi-dukind.37 Ksi¹¿ê bawarski, brat Ottona I.— 38 Ekbert Jednooki (por.IV, 1),który znajdowa³ siê wtedy jako zak³adnik w Moguncji.Por.Wid.III, 19.39 Wówczas by³ on jeszcze tylko grafem.Po œmierci Gerona obj¹³od r.965 sask¹ Marchiê Pomocn¹ i dopiero wtedy tytu³ dux dawanymu przedwczeœnie przez Thietmara mia³by swoje uzasadnienie.40 Wichman II M³odszy, ten sam który walczy³ z Mieszkiem I.przeprowadzeni inn¹ drog¹ przez nieprzyjaŸnie usposobionych prze-wodników 41, wtargnêli do Frankonii i strasznie j¹ spustoszyli.Je¿eli ktoœ zapyta w myœli lub g³oœno, sk¹d czerpi¹ ci cudzoziemcytyle odwagi, ¿e oœmielaj¹ siê napadaæ tak zaludnione i z dala odnich le¿¹ce kraje, niech us³yszy w odpowiedzi to, czego nauczy³emsiê z pism lub wiem sam z siebie: z woli Boga i jako Jego mœcicielisprowadzaj¹ ich nasze z³e uczynki, a my uciekamy przed nimi w pa-nicznym strachu, poniewa¿ tchórzami jesteœmy z powodu naszej nie-prawoœci.I oto tak siê dzieje, ¿e wyzbywszy siê bojaŸni Bo¿ej w okre-sie powodzenia zas³u¿yliœmy sobie na to, by smaga³ nas bicz Bo¿yi Bóg nie s³ucha naszego wezwania na pomoc, bo nie staraliœmy siêwcale przeb³agaæ Jego gniewu.To sprawi³o, ¿e Germania szybciejod swych s¹siadów uleg³a tej nawale.Dla Awarów bowiem stawiæopór ich strza³om — znaczy tyle, co mur warowny 42.8.W koñcu Bóg, wzruszony zas³ug¹ sprawiedliwych i jêkiem nie-szczêœliwych, przepêdzi³ hufce zdrajców.Król rzuci³ siê za nimiw poœcig, kiedy znów posuwa³y siê inn¹ drog¹, ni¿ przypuszcza³,i wpad³ po raz wtóry do Bawarii.Bawarowie wszczêli natychmiastuk³ady pokojowe i prosili o zawieszenie broni, które uzyskali.Kiedyjednak, zawsze niepewni i zawsze niewierni swoim panom, nie mogliusprawiedliwiæ siê przed królem, uciekli i schronili siê wraz z ksiê-ciem Ludolfem do znanego im grodu regensburskiego.Król pod¹¿y³za nimi z du¿ym wojskiem i zacz¹³ ich oblegaæ w tym grodzie.W koñcu, po d³ugotrwa³ej walce zmusi³ strasznym g³odem syna orazjego zwolenników do proœby o pokój.Zatem rzuci³ siê Dudo wrazz Hugonem 43 do nóg ojcowych i b³aga³ o przebaczenie za przesz³oœæi o wzglêdy dla jego obecnego po³o¿enia.Dawa³ równie¿ zarêczeniana przysz³oœæ.Król, id¹c za rad¹ swoich ksi¹¿¹t, podj¹³ go z ziemii przebaczywszy mu jego winy, przywróci³ go uroczyœcie do ³aski.Równoczeœnie osadzi³ na nowo swego brata w ksiêstwie, z któregoten¿e przez d³u¿szy czas by³ wyzuty.Za³atwiwszy po swojej myœliwszystkie trudne sprawy, powróci³ nastêpnie z tym plonem zwy-ciêstwa do Saksonii.9 (4).I oto znowu Awarowie podnieœli broñ przeciwko nam, jakgdyby zapomnieli o niedawno dokonanej zbrodni! Wieœci¹ o ich przy-byciu zawróci³ ksi¹¿ê Henryk króla z drogi.Król zwo³a³ natychmiastdo Augsburga wszystkich swoich zaufanych wasali i oœwiadczy³ im41 Tzn.nieprzyjaznych królowi.— 42 Ju¿ Widukind III, 46, zwracaj¹cdem ducibus iniquis per aliam directi viam, Franciam invaseruntmiserabiliterque vastaverunt.Sed si quis secreto mentis seu viva voce requirit, unde talis oria-tur extraneis audacia, ut tam habitatas longeque semotas presu-mant infringere regiones: quantum scriptis umquam didicimus velper nos scimus, audiat respondentes, quia consensu divino hii faci-noribus nostris accenduntur in vindictam Dei nosque admodum ter-riti fugimus ignavi iniusticia nostri, fitque tunc, ut, qui in prosperissprevimus timorem Dei, merito sustineamus flagellum Domini, acinvocantes Deum non exaudimur, qui offensam placare supernamnullo modo conabamur.Inde accidit, ut Germania, caeteris compro-vincialibus suis inpar, viribus his succumberet; quis murus dioituresse, quodcumque valet sagittis obstare.8.Commotus tandem Deus meritis iustorum gemituque misero-rum, fugavit turbam perfidorum; et rex eos iterum alió, quam pu-taret, divertentes insecutus, Bawariam rursus invadit.Qui mox depace tractantes induciasque petentes impetraverunt.Et semper dubiisuisque infideles dominis, cum se apud regem excusare non possent,cum Liudulfo seniore suo nota Reinesburg presidia palantes petunt.Quos rex exercitu valido subsecutus, predicta possedit in urbe;factaque mutuo longa concertatione, tandem grandi famê filiumsuosque pacem petere coegit [ Pobierz caÅ‚ość w formacie PDF ]