[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.I tak�e nie po raz pierwszy osoba, do której przemawia�, ca��kowicie gozignorowa�a.- Zrobi�am co� z�ego, Richardzie Mayhew - szepn�a ze smutkiem �owczyni.- Co�bardzo z�ego, poniewa� chcia�am by� t�, która zabije Besti�.Bo potrzebowa�amw�óczni.A potem zdarzy�o si� co� niewiarygodnego.Zacz�a podno�si� si� z ziemi.Do tejpory Richard nie zdawa� sobie sprawy, jak ci�kie odnios�a rany.Nie wyobra�a�sobie, jak bardzo musi cierpie�.Widzia� jej praw� r�k� zwisaj�c� bezw�adnie.Zroz�dartej skóry stercza� upiornie bia�y od�amek ko�ci.Z rany w bo�ku sp�ywa�akrew.Klatka piersiowa �owczyni wygl�da�a nie tak, jak powinna.- Przesta�! - sykn��.Na pró�no.- Po�ó� si�! Lew� r�k� wyci�gn�a zza pasanó�.W�o�y�a go w praw� d�o� i zacisn�a palce wokó� r�koje�ci.- Zrobi�am co� z�ego - powtórzy�a.� Teraz to naprawi�.Zacz�a nuci�, wysoko i nisko, póki nie znalaz�a nuty, która sprawi�a, �e�ciany, rury i ca�e pomieszczenie zacz�y wibrowa�, i nuci�a dalej.Ca�ylabirynt zdawa� si� odbija� jej g�os.Wtedy, wsysaj�c powietrze mi�dzystrzaskane �ebra, wykrzykn�a:- Hej! Malutka, gdzie jeste�?Cisza.Odpowiedzia�o jej tylko ciche kapanie wody.Nawet komary umilk�y.- Mo�e ona.odesz�a? - podsun�� Richard, �ciskaj�c w�ócz�ni� tak mocno, �erozbola�y go r�ce.- W�tpi� - mrukn�! markiz.- No dalej, draniu! - krzykn�a �owczyni.- Boisz si�?Tu� przed nimi rozleg� si� cichy ryk i Bestia znów zaatako�wa�a.Tym razem nie by�o w�tpliwo�ci.Taniec, pomy�la�a �owczy�ni.Taniec jeszcze si�nie sko�czy�.I gdy Bestia zbli�y�a si� z opuszczonymi rogami, kobieta krzykn�a.- Teraz, Richardzie! Pchnij z do�u w gór�.Teraz! - W chwi�li, gdy potwóruderzy�, jej s�owa przesz�y w nieartyku�owany krzyk.Richard widzia�, jak Bestia wy�ania si� z ciemno�ci w �wia�t�o flary.Wszystkodzia�o si� bardzo wolno.To by�o jak sen.Jak wszystkie jego sny.Bestia by�a tak blisko, �e czu� jej zwierz�cy smród, krew, od�chody.Takblisko, i� wyczuwa� jej ciep�o.Pchn�� w�óczni� z ca�ych si� w gór�, do �rodka.Rozleg� si� ryk, wrzask pe�en bólu, nienawi�ci i cierpienia.Potem zapad�acisza.S�ysza� w�asne serce.T�uk�o mu si� w uszach.S�ysza� kapa�nie wody.Komaryznów zacz�y brz�cze�.Zorientowa� si�, �e nadal �ciska drzewce w�óczni, cho�jej ostrze tkwi g��boko w ciele Bestii.Wypu�ci� bro�.Zacz�� szuka� �owczyni.Jej cia�o tkwi�o pod Besti�.Z ca��ych si� pchn��martwe zwierz�.Przypomina�o to nieco prób� odepchni�cia czo�gu.W ko�cu jednakmu si� uda�o.Kobieta le�a�a na plecach, patrz�c w gór�, w mrok.Oczy mia�a otwarte, sk�d�jednak wiedzia�, �e niczego ju� nie widzi.- �owczyni? - spyta�.- Wci�� tu jestem, Richardzie Mayhew.- Jej g�os brzmia� niemal oboj�tnie.Niepróbowa�a nawet na niego spojrze�.Nie próbowa�a si� skupi�.- Czy ona nie�yje?- Chyba tak.Nie rusza si�.I wtedy wybuchn�a �miechem.By� to dziwny �miech - jak�by w�a�nie us�ysza�anajzabawniejszy dowcip, jaki �wiat móg� opowiedzie� �owcy, a ona podzieli�a si�nim z nimi, wstrz�sana spazmami �miechu i kaszlu.- Zabi�e� Besti� - rzek�a.- Teraz ty jeste� najwi�kszym my��liwym Londynu Pod,wojownikiem.- Nagle przesta�a si� �mia�.- Nie czuj� r�k.We� moj� praw�d�o�.Richard pogrzeba� pod trupem Bestii i chwyci� r�k� �owczyni.- Czy wci�� trzymam w niej nó�? - szepn�a.- Tak.- Czu� go pod palcem.Zimne, lepkie ostrze.- We� go.Teraz nale�y do ciebie.- Nie chc�.-We�.Wyj�� r�koje�� z jej odr�twia�ej d�oni.- Teraz jest twój - szepn�a �owczyni.Nie porusza�a niczym oprócz warg.Jejoczy zasnuwa�a mg�a.- Zawsze si� mn� opieko�wa�.Zetrzyj z niego moj� krew.Nie mo�na dopu�ci�, by ostrze zardzewia�o.�owca dba o swoj� bro�.-Gwa�townie chwyci�a powietrze.- A teraz.dotknij krwi� Bestii do oczu ij�zyka.Richard nie by� pewien, czy dobrze us�ysza�.- Co?Nie zauwa�y�, kiedy zbli�y� si� markiz i powiedzia� mu wprost do ucha:-Zrób to, Richardzie.Ona ma racj�.To przeprowadzi ci� przez labirynt.Zróbto.Richard si�gn�� w stron� w�óczni, przesun�� r�k� wzd�u� drzewca, a� poczu�ciep��, lepk� krew Bestii.Czuj�c si� nieco g�upio, przytkn�� d�o� do j�zyka,potem do oczu.- Zrobione - rzek�.- To dobrze - szepn�a �owczyni.Nie powiedzia�a nic wi�cej.Markiz de Carabas zamkn�� jej oczy.Richard otar� nó� �ow�czyni o r�bekkoszuli.Kaza�a mu to zrobi�.Nie musia� o ni�czym my�le�.- Chod�my � rzek� markiz wstaj�c.- Nie mo�emy jej tu zostawi�.- Mo�emy.Pó�niej wrócimy po cia�o.Richard z ca�ych si� polerowa� ostrze.- A je�li nie b�dzie �adnego pó�niej?- Wówczas pozostaje nam tylko nadzieja, �e kto� zadba o szcz�tki naswszystkich, ��cznie z pani� Drzwi, któr� musi ju� m�czy� czekanie.Richard spu�ci� wzrok.Dok�adnie oczy�ci� ostrze z krwi �ow-czyni i wsun�� jeza pasek.Potem skin�� g�ow�.� Id� pierwszy - poleci� Carabas.- Ja pójd� za tob�, najszyb�ciej jak mog�.Richard zawaha� si�, ale pobieg�, zbieraj�c resztki si�.***Mo�e dokona�a tego krew Bestii.Nie mia� innego wyt�uma�czenia.Niewa�ne, co tosprawi�o, ale przebieg� przez labirynt, który nie mia� ju� przed nim tajemnic.Czu�, �e zna ka�dy za�kr�t, ka�d� �cie�k�, ka�d� alejk�, uliczk� i tunel.Bieg� przez labirynt, kompletnie wyczerpany.Krew t�tni�a mu w skroniach.Wmy�lach powtarza� stary wierszyk, do wtóru tupotu stóp.Us�ysza� go kiedy� jakodziecko.Noc� t�, noc� t�,Noc� dziwn� t�,W ogie�, blask i �wieczek mocOddasz dusz� sw�.S�owa d�wi�cza�y monotonnie niczym pie�� pogrzebowa.Ogie�, blask i �wieczekmoc.Na ko�cu labiryntu wznosi�a si� pionowa granitowa �ciana.Po�rodku niej tkwi�ywysokie, podwójne drewniane wrota.Na jednym ze skrzyde� wisia�o owalnelustro.Drzwi by�y zamkni�te.Uniós� r�k� i wrota otwar�y si� bez�szelestnie pod jegodotykiem.Rozdzia� I7Richard pod��a� �ladem p�on�cych �wiec, które przepro�wadzi�y go przez krypt�do Wielkiej Sali.Rozpozna� j�-Tu w�a�nie pili wino anio�a: ustawione wo�miok�t �ela-zne kolumny, olbrzymie czarne wrota, stó�, �wiece.Drzwi sta�a miedzy dwiema kolumnami obok krzemienno-srebrnych drzwi.Mia�aroz�o�one r�ce.Patrzy�a na niego.W jej szeroko otwartych ró�nobarwnych oczachkry� si� strach.Anio� Islington, stoj�cy obok dziewczyny, odwróci� si� i u�miechn�� doRicharda.To by�o najbardziej przera�aj�ce - �agodne wspó�czucie, s�odycz owegou�miechu.- Wejd�, Richardzie Mayhew.Wejd� - rzek� anio�.- Do li�cha, kiepskowygl�dasz.- W jego g�osie d�wi�cza�a troska-Richard si� zawaha�.- Prosz�.- Anio� skin�� zach�caj�co r�k�.Kiwn�� palcami.-Chyba nie musz�nikogo przedstawia�.Oczywi�cie znasz pani� Drzwi i moich wspó�pracowników,pana Croupa, pana Vandemarea.Richard odwróci� si� i odkry�, �e obaj stoj� obok niego.Pan Vandemaru�miechn�� si�.Pan Croup nie.- Mia�em nadziej�, �e si� tu zjawisz - powiedzia� anio�.Prze-krzywi� g�ow� ispyta�: - A przy okazji, gdzie jest �owczyni?- Nie �yje - odpar� Richard.Us�ysza�, jak dziewczyna gwa�townie wci�ga powietrze-- Biedactwo - westchn�� Islington.Potrz�sn�� g�ow�, wyra��nie �a�uj�cbezsensownej utraty ludzkiego �ycia, krucho�ci wszystkich �miertelników.- Z drugiej strony - wtr�ci� pan Croup - nie mo�na usma�y� omletu nie zabijaj�ckilku osób.Richard pu�ci� te uwag� mimo uszu.- Drzwi, nic ci nie jest?- Chyba nie.Na razie.Doln� warg� mia�a spuchni�t�, na policzku ciemnia� siniec.- L�ka�em si� - wtr�ci� Islington - �e panna Drzwi okaza�a si� niezbyt ch�tnado wspó�pracy.W�a�nie zastanawia�em si�, czy pan Croup i pan Vandemar niepowinni.- Urwa�.Najwy�ra�niej wspominanie o pewnych rzeczach budzi�o w nimnie�smak.- Jej torturowa� - podsun�� pogodnie pan Vandemar.- Ostatatecznie - doda� pan Croup - w�ród ca�ego stworzenia s�yniemy z naszegokunsztu w sztuce zadawania bólu.- Potrafimy robi� ludziom krzywd� - wyja�ni� pan Vande�mar.Anioj ci�gn�� dalej, jakby nie us�ysza� ani s�owa [ Pobierz całość w formacie PDF ]