[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.T.Storm byl także autorem baśni Mały Plastuś (Der kleine Hawelmann, 1849) i Deszczowa Gertruda (Die Regentrude, 1864) oraz opowiadań, w których rzeczywistość przeplata się z elementami irracjonalnymi, jak np.w Domu Bulemanna (Bulemanns Haus, 1864).Jako liryk zajmuje Storm wysoką pozycję pośród niemieckich poetów realizmu.Jego miniaturowe obrazy poetyckie oddziaływają na czytelnika dzięki subtelnej analizie stanów psychicznych, dzięki zwięzłości stylu oraz prostocie i melodyjności języka.Paul Heyse(1830-1914)Paul Heyse urodził się w Berlinie, studiował filologię klasyczną, romanistykę i historię sztuki, przebywał rok we Włoszech, po czym wrócił do Berlina.W maju 1854 król Maksymilian II zaprosił go do Monachium, gdzie obok E.Geibla stał się przywódcą tzw.Koła Monachijskiego.W r.1910 otrzymuje jako pierwszy niemiecki poeta nagrodę Nobla, a także tytuł szlachecki.Umarł w Monachium.P.Heyse jest przede wszystkim nowelistą.Jego dorobek obejmuje ok.120 utworów; ich akcja rozgrywa się przeważnie we Włoszech, zarówno we współczesności, jak i w czasach bardziej odległych, w świecie sztuki i piękna; unikał tematów z nizin społecznych.Opowiadania o podłożu irracjonalnym, jak np.Piękna Abigail (Die schöne Abigail, 1892), należą do wyjątków.Wiele nowel traktuje o problemie miłości, jak np.L’Arrabiata, Dziewczyna z Teppi (Das Mddchen von Teppi), Samotni (Die Einsamen), Obraz matki (Das Bild der Mutter) i inne.Reprezentuje w nich światopogląd ateistyczny o eudajmonistycznym zabarwieniu.Jego nowele są podobnie zbudowane jak nowele Boccaccia; strukturę ich objaśnia i uzasadnia za pomocą tzw.„Falkentheorie” (teorii sokoła).Twierdzi, że każda dobra nowela ma tzw.„sokoła”, tzn.motyw przewodni, będący istotnym spójnikiem całej akcji, a powodujący od pewnego momentu zarazem jej odwrócenie.W swoich powieściach Dzieci świata (Kinder der Welt, 1873) i W raju (Im Paradiese, 1876) próbował uprawiać krytykę społeczną, zresztą niezbyt udaną.Jego sztuki sceniczne były pozbawione wszelkiej dramatyczności, liryka zaś bardzo konwencjonalna.Był cenionym tłumaczem z języka włoskiego.Heinrich Mann(1871-1950)Heinrich Mann, brat Tomasza, urodził się w Lubece.Studiował w Berlinie, następnie przebywał we Francji i Włoszech.Po powrocie do Niemiec mieszkał na przemian w Berlinie i Monachium.W roku 1933 przedostaje się przez Czechosłowację do Paryża, a stamtąd do Kalifornii, gdzie zmarł.Swoją działalność pisarską rozpoczął H.Mann powieściami i nowelami wzorowanymi na literaturze francuskiej.Wyrazem jego poszukiwań twórczych są m.in.utwory zebrane w tomie pt.Opowieści fantastyczne i inne nowele (Das Wunderbare und andere Novellen, 1897), zawierające także opowiadanie Pies (Der Hund, 1894).Właściwy talent H.Manna objawił się po raz pierwszy w powieści krytyczno-obyczajowej W krainie pieczonych gołąbków (Im Schlaraffenland, 1900), satyrze na berlińskich literatów i bankierów.Po trylogii namiętności Diana, Minerwa, Wenus (Die Góttinnen oder Die drei Romane der Herzogin von Assy, 1902-1903) i naturalistycznie skreślonym obrazie z życia monachijskiej cyganerii i pewnych warstw mieszczaństwa W pogoni za miłością (Jagd nach Liebe, 1904) wydaje głośną powieść Profesor Unrat (Professor Unrat oder Das Ende eines Tyrannen, 1905).Powrócił w niej H.Mann do swojej domeny twórczej, tj.do ostrej krytyki schyłku epoki wilhelmińskiej, przeprowadzonej na przykładzie profesora gimnazjalnego, który dostaje się w sidła subretki z podrzędnego teatrzyku.Skompromitowany bohater – przedstawiciel systemu wychowawczego, jakim jest szkoła – jest zarazem uosobieniem rozpadu wartości moralnych niemieckiej burżuazji.Najostrzejszy atak na nią przypuścił Mann w trylogii powieściowej pt.Cesarstwo (Das Kaiserreich, 1914-1925).Jest to zjadliwa satyra i groteskowo zdeformowany obraz społeczeństwa niemieckiego przed pierwszą wojną światową – obraz zakłamania, obłudy, duchowego ubóstwa i fałszywych ideałów.Jego typowym reprezentantem jest Diederich Hessling, bohater pierwszej części pt.Poddany (Der Untertan, 4), człowiek pozbawiony skrupułów, karierowicz, szowinista, a zarazem tchórz i lizus.Część druga nosi tytuł Biedacy (Die Armen, 1917) i traktuje o klasie robotniczej, część trzecia pt [ Pobierz całość w formacie PDF ]