CSS3_contrast

Verne J. Dzieci kapitana Granta

do ÂściÂągnięcia; ebook; download; pdf; pobieranie

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.By�y to ogromne strusie, l�kliwe bardzo; ucieka�y za� z nadzwyczajn� szybko�ci�i ani jedna kula nie zdo�a�a dosi�gn�� ich w biegu.Po kilku minutach tegopolowania, nie daj�ce si� uj�� moa znik�y poza wielkiemi drzewami, a strzelcystracili daremnie proch i oddalili si� od swoich.By�o to pierwszego marca.Glenarvan z towarzyszami wyszli nakoniec wieczoremdnia tego z ogromnego lasu i roz�o�yli si� obozem u podnó�a góry Ikirangi,której wierzcho�ek wznosi� si� na pi�� tysi�cy pi��set stóp w powietrze.Uszlizatem zgór� sto mil od Maunganamu; pozostawa�o im jeszcze mil trzydzie�ci.Johnmia� nadziej�, �e na przebycie ca�ej drogi starczy im dni dziesi��.Nie zna�jednak wówczas trudno�ci podró�y po tych okolicach.Okr��ania, ró�ne przeszkody, niedok�adno�ci mapy przed�u�y�y drog� o pi�� dni ina nieszcz�cie, gdy podró�ni przybyli do owej góry, poczuli si� zupe�niewycie�czeni; a pozostawa�o jeszcze dwa dni �piesznego pochodu, aby dotrze� dobrzegu morza.Po�o�enie stawa�o si� tem gorsze, �e wchodz�c w okolic�,ucz�szczan� przez krajowców, nale�a�o zdwoi� po�piech i czujno��.Ale trzeba by�o zapanowa� nad utrudzeniem.Nazajutrz zatem o wschodzie s�o�caruszono w dalsz� drog�.W�drówka pomi�dzy gór� Ikarangi po prawej stronie a gór� Hardy, wysoko�ci 3,700stóp - po lewej, by�a bardzo uci��liwa.Dziesi�ciomilow� przestrze� zape�nia�aro�lina gi�tka i d�uga, sprawiedliwie nasz�ca nazw� "dusz�cej wikliny".Co krokzapl�tywa�y si� w ni� r�ce i nogi, a pn�ce si� wicie, niby prawdziwe w�e,okr�ca�y cia�o pl�tanin� zwojów.Przez dwa dni trzeba by�o i�� z siekier� wr�ku i walczy� z t� stug�ow� hydr�, dr�cz�c� podró�nych.Paganel zalicza� t�ro�lin� do zoophytów.Polowanie sta�o si� niemo�liwe w takich okoliczno�ciach; strzelcy nie moglidostarczy� zwyk�ej daniny.Zapasy ko�czy�y si�, a nie by�o sposobu dostarczeniainnych; brak wody nie pozwala� ugasi� zwi�kszonego trudem pragnienia.Straszne by�y cierpienia w�drowców i po raz pierwszy opu�ci�a ich tu odwaga.Wreszcie, nie id�c, ale wlok�c si� cia�em bez ducha, wiedzeni tylkozachowawczym instynktem, który trwa d�u�ej ni� inne uczucia, dostali si� nacypel Jottin nad brzegiem oceanu Spokojnego.Zastano tam par� chat pustych -szcz�tków wioski, zniszczonej przez �wie�� wojn�.Pola by�y spustosza�e i naka�dym kroku widnia�y �lady rabunku i po�aru.W tem to przej�ciu fatalno��zgotowa�a nieszcz�liwym w�drowcom now�, straszn� prób�.B��dzili nad brzegiem, gdy o mil� (angielsk�) ukaza� si� oddzia� krajowców,p�dz�cy na nich z broni� w r�ku.Glenarvan, przyparty do morza, nie móg�ucieka�; zbieraj�c zatem ostatki si�, gotowa� si� do walki, gdy John Manglesnagle zawo�a�: - Czó�no, czó�no!I rzeczywi�cie, o jakie dwadzie�cia kroków sta�a na nadbrze�nym �wirze �ód� zsze�ciu wios�ami.Spu�ci� j� na wod�, wsi�� i odbi� od niebezpiecznego brzeguby�o dzie�em jednej chwili.John, Mac Nabbs, Wilson i Mulrady uj�li za wios�a -Glenarvan obj�� ster, a dwie kobiety, Olbinett i Robert usiedli obok niego.Wdziesi�� minut potem �ód� znajdowa�a si� ju� na pe�nem morzu, o �wier� miliangielskiej od brzegu.Morze by�o spokojne - pomi�dzy uciekaj�cymi panowa�og��bokie milczenie.John Mangles, nie chc�c oddala� si� zanadto od l�du, mia� ju� zarz�dzi�, abysi� posuwano wzd�u� brzegu, gdy nagle zdr�twia�a z przera�enia r�ka jegowstrzyma�a wios�o.Spostrzeg� bowiem odbijaj�ce od cypla Jottin, z widoczn� intencj� �cigania ich,trzy �odzie krajowców.- Na morze, na morze! - zawo�a�.- Lepiej zgi�my w falach morskich!�ód�, pchni�ta dzielnym wysi�kiem czterech wio�larzy, skoczy�a na pe�ne morze.Przez pó� godziny zdo�ali zbiegowie utrzyma� si� w jednej odleg�o�ci odgoni�cych, ale wycie�czeni na si�ach, zacz�li s�abn��, gdy tymczasem trzy�odzie zbli�a�y si� ku nim.Ju� tylko dwie mile dzieli�y obie �odzie i nie by�osposobu unikni�cia napadu krajowców, którzy uzbrojeni w d�ugie karabiny,zabierali si� do strzelania.Có� si� dzia�o wówczas z Glenarvanem? Sta� na rufie �odzi i wypatrywa� nawidnokr�gu pomocy.O czem my�la�? Czego wyczekiwa�? Czy mia�by jakieprzeczucie?Nagle wzrok mu zaja�nia�, a wyci�gni�ta r�ka wskazywa�a punkt jaki� na morzu.- Okr�t, przyjaciele - wo�a� - okr�t! P�y�cie co si�y!Ani jeden z czterech wio�larzy nie poruszy� si�, by zobaczy� ów niespodziewanyprzez nikogo statek, bo nie nale�a�o r�k opuszcza�.Paganel tylko podniós� si�i skierowa� lunet� na punkt oznaczony.- Tak, to okr�t, parowiec! Para wali z niego k��bami! P�ynie ku nam! Odwagi,dzielni towarzysze!Podnieci�o to tak energj� dzielnych �eglarzy, �e jeszcze przez pó� godzinymocnemi uderzeniami wiose� utrzymywali �ód� w jednakowej odleg�o�ci od �odzijej prze�ladowców.Parowiec zarysowa� si� coraz wyra�niej.Ju� mo�na by�orozró�ni� dwa maszty ze zwini�temi �aglami i wielkie k��by dymu, buchaj�ce zkomina.Glenarvan, powierzywszy ster Robertowi, pochwyci� za lunet� i niespuszcza� oczu z okr�tu.Jak�e zdziwili si� jego towarzysze, gdy ujrzeli, �e blednie, miesza si� iwreszcie opuszcza lunet�.Jeden wyraz wyt�umaczy� im t� nag�� rozpacz.- Duncan! - zawo�a� Glenarvan - Duncan, a na nim z�oczy�cy!- Duncan! - krzykn�� John, puszczaj�c wios�o i zrywaj�c si� z �awki.- Tak jest, �mier� z obu stron! - wyszepta� Glenarvan, z�amany tylucierpieniami.Nie ulega�o w�tpliwo�ci, �e by� to istotnie jacht Glenarvana; jacht, maj�cy napok�adzie zbrodniarzy.Majorowi wyrwa�o si� z ust przekle�stwo, bo te� ju� za wiele by�o tegowszystkiego.Przestano wios�owa�, bo nie wiedziano, gdzie p�yn�� i gdzie ucieka�.Jak tuwybiera� pomi�dzy dzikimi a zbrodniarzami?Z najbli�szej �odzi krajowców pad� strza�, kula trafi�a w wios�o Wilsona.Mimowoli powios�owano ku Duncanowi.Statek p�dzi� z nadzwyczajn� szybko�ci�; nie wi�cej ju� by� oddalony, jak ojakie pó� mili.John Mangles, naci�ni�ty z dwu stron, nie wiedzia�, jak si�rusza�, gdzie ucieka�.Przera�one kobiety modli�y si� na kl�czkach.Dzicystrzelali bezustannie, kule pada�y obok �odzi.W tej�e chwili rozleg� si�straszny huk i kula, wypad�szy z dzia�a okr�towego, przelecia�a ponad g�owamiuciekaj�cych, którzy, dostawszy si� mi�dzy dwa ognie, stan�li nieruchomipomi�dzy Duncanem a �odziami krajowców.John w przyst�pie rozpaczy pochwyci� za siekier�, chc�c rozbi� czó�no i zatopi�je ze swymi nieszcz�liwymi towarzyszami w g��binie morskiej.Wstrzyma� gookrzyk Roberta.- Tom Austin, Tom Austin! - wo�a� ch�opiec.- Widz� go! Stoi na pok�adzie!Pozna� nas, wznosi wgór� kapelusz.Siekiera znieruchomia�a w r�ku Johna.Druga kula armatnia �wisn�a nad jegog�ow� i strzaska�a najbli�sz� z trzech �odzi, a na pok�adzie Duncana rozleg�si� okrzyk radosny.Przera�eni dzicy uciekali �piesznie do brzegu.W kilka chwil potem dziesi�ciu rozbitków, nie wiedz�c jakim sposobem i nierozumiej�c, co si� dzieje, znalaz�o si� w bezpiecze�stwie na pok�adzieDuncana.LXV [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

agafilka.keep.pl

Darmowy hosting zapewnia PRV.PL